1404/06/08 21:46:35

مصاحبه و مشاوره با کودکان و خانواده‌ها فصل 5 کتاب تکامل AAP

مصاحبه و مشاوره با کودکان و خانواده‌ها

Prachi E. Shah, MD, MS
Julie Ribaudo, LMSW, IMH-E(IV)

ویزیت کودکان: فرصتی برای ایجاد اتحاد درمانی و مشارکت هدفمند با خانواده

نقل‌قولی از آلبر کامو (۱۹۶۰–۱۹۱۳)، نویسنده و فیلسوف فرانسوی و برنده جایزه نوبل، به‌خوبی ماهیت مصاحبه و مشاوره در طب کودکان را توصیف می‌کند:

«جلوتر از من راه نرو، شاید دنبالت نیایم.
پشت سر من هم راه نرو، شاید رهبری‌ات نکنم.
فقط در کنار من راه برو و دوستم باش.»

این جمله بیانگر رویکردی است که یک پزشک کودکان باید در مصاحبه و مشاوره با والدین و کودک در نظر داشته باشد. در حقیقت، پزشک یا ارائه‌دهنده مراقبت سلامت کودک نباید صرفاً دستور کار ویزیت را به خانواده تحمیل کند و آنها را در یک مسیر از پیش تعیین‌شده هدایت نماید. همچنین نباید گفت‌وگو تنها به شکایات اولیه والدین محدود شود، بلکه باید با پرسشگری و توجه، به سایر جنبه‌های مهم سلامت و تکامل کودک نیز پرداخته شود؛ حتی اگر خانواده به‌طور مستقیم به آنها اشاره نکنند.

موفقیت در مصاحبه و مشاوره خانواده‌ها در گرو آن است که پزشک «همراه خانواده حرکت کند» و یک اتحاد درمانی (Therapeutic Alliance) بر پایه احترام متقابل و هدف مشترک یعنی ارتقای سلامت و تکامل رفتاری–عصبی کودک شکل دهد.

اهمیت اتحاد درمانی در آموزش پزشکی

هنر ایجاد رابطه درمانی مؤثر با خانواده یکی از حیاتی‌ترین مهارت‌هایی است که باید در دوران رزیدنتی کودکان آموخته شود. اتحاد درمانی سالم شامل سه مؤلفه اساسی است:

توافق بر سر اهداف درمانی: نتایج مورد انتظار در روند مراقبت.
توافق بر سر وظایف و گام‌ها: اقداماتی که برای رسیدن به اهداف باید انجام شود.
ایجاد پیوند میان پزشک و خانواده: بر اساس اعتماد، احترام، صداقت، همدلی و ارزش‌های مشترک.

گرچه همدلی، شنیدن فعال و ایجاد اعتماد پایه‌های این اتحاد هستند، اما واقعیت آن است که رابطه همکاری بین پزشک و خانواده در طول زمان تکامل می‌یابد.

اولین گام در شکل‌گیری اتحاد درمانی

یکی از مهم‌ترین عوامل در ایجاد رابطه درمانی این است که پزشک بتواند اهداف مشترک را با خانواده شناسایی کند. این امر با کشف اهداف والدین از ویزیت آغاز می‌شود:

پزشک به‌جای رویکرد مسأله‌محور (مثل «چه مشکلی باعث مراجعه شما شده است؟»)،
از یک رویکرد هدف‌محور استفاده می‌کند (مثل «شما از این ویزیت چه انتظاری دارید؟»).

به این ترتیب، مشارکت هدفمند بین خانواده و پزشک شکل می‌گیرد و والدین نیز احساس می‌کنند که در فرآیند تصمیم‌گیری نقش دارند.

پزشکی خانواده‌محور و مدل «خانه سلامت» (Medical Home)

مشارکت مؤثر پزشک کودکان و خانواده زمانی بهترین نتیجه را می‌دهد که مراقبت‌ها:

پیوسته (Continuous)
جامع (Comprehensive)
خانواده‌محور (Family-Centered)
هماهنگ (Coordinated)
همراه با شفقت (Compassionate)
و منطبق بر فرهنگ خانواده (Culturally Effective)

باشند.

این ویژگی‌ها در مدل خانه سلامت (Medical Home) به‌خوبی تعریف شده است؛ مدلی که کیفیت مطلوب مراقبت از همه کودکان را تضمین می‌کند و خانواده و تیم درمان را در یک اتحاد مشارکتی برای دستیابی کودک به بالاترین ظرفیت تکاملی قرار می‌دهد.

در این چارچوب، پزشک نه‌تنها به شناسایی عوامل خطر تکاملی می‌پردازد، بلکه با تقویت فاکتورهای محافظ و ایجاد تاب‌آوری (Resilience) به ارتقای سلامت روانی–تکاملی کودک کمک می‌کند.

نکات کلیدی برای پزشکان

مصاحبه موفق = حرکت در کنار خانواده، نه جلوتر یا عقب‌تر.
اتحاد درمانی بر پایه اعتماد، احترام و اهداف مشترک بنا می‌شود.
رویکرد هدف‌محور در ویزیت‌ها به افزایش همکاری والدین و بهبود نتایج درمانی می‌انجامد.
بهترین الگوی مراقبتی، همان Medical Home است که مراقبتی جامع و خانواده‌محور را تضمین می‌کند.

پزشک یا متخصص مراقبت سلامت کودک لازم نیست همیشه دستور جلسه ویزیت را تحمیل کند و بر اساس یک برنامه از پیش تعیین‌شده خانواده را «رهبری» نماید. از طرف دیگر، محدود کردن مصاحبه صرفاً به نگرانی اولیه‌ای که والدین مطرح می‌کنند هم کافی نیست؛ بلکه لازم است به حوزه‌های دیگر مهم برای سلامت و تکامل کودک که ممکن است خانواده صریحاً به آن‌ها اشاره نکنند نیز پرداخته شود.

مصاحبه و مشاوره مؤثر با خانواده یعنی اینکه پزشک در کنار خانواده حرکت کند، نه جلوتر و نه عقب‌تر، و یک اتحاد درمانی (Therapeutic Alliance) مبتنی بر احترام متقابل و هدف مشترک یعنی بهینه‌سازی سلامت و پیامدهای تکاملی–رفتاری کودک شکل دهد.

این رویکرد جامع و خانواده‌محور در مراقبت، زمانی بیشترین احتمال پذیرش و کاربرد را دارد که از همان ابتدای آموزش پزشکی و دوره دستیاری به پزشکان آموزش داده شود. در واقع، یکی از مهم‌ترین مهارت‌هایی که یک دستیار باید بیاموزد، هنر ایجاد اتحاد درمانی در دل یک ویزیت بالینی است.

مؤلفه‌های اتحاد درمانی موفق

یک اتحاد درمانی سالم میان پزشک و خانواده/بیمار معمولاً سه بخش اصلی دارد:

توافق بر سر اهداف: پیامدهای مطلوب فرآیند درمانی.
توافق بر سر وظایف: گام‌ها و اقداماتی که برای رسیدن به اهداف انجام می‌شوند.
پیوند عاطفی و ارزشی: رابطه‌ای که بر اساس اعتماد، احترام، اصالت، توجه مثبت و همدلی شکل می‌گیرد.

اگرچه بسیاری بر این باورند که گوش دادن حساس و همدلانه و ایجاد اعتماد و احترام پایه‌های اصلی برای شکل‌گیری یک اتحاد درمانی هستند، واقعیت این است که رابطه‌ی مشارکتی بین پزشک اطفال و خانواده در طول زمان تکامل می‌یابد.

اگر هدف نهایی ساخت یک اتحاد درمانی با بنیانی از اعتماد و احترام باشد، نخستین گام چه خواهد بود؟
یک پاسخ ممکن این است که مهم‌ترین عامل در ایجاد اتحاد درمانی، توانایی پزشک و خانواده برای تعیین اهداف مشترک و مورد توافق در هر ویزیت باشد.

این فرآیند با کشف اهداف خانواده و بیمار از ویزیت آغاز می‌شود و سپس پزشک می‌تواند پیشنهادهایی برای گسترش این اهداف ارائه دهد. به جای یک رویکرد مشکل‌محور (مانند «چه مشکلی باعث مراجعه شما شده است؟»)، رویکرد هدف‌محور گفت‌وگو را با این سؤال شروع می‌کند که:
«اهداف شما از این ویزیت چیست؟»
سپس پزشک می‌تواند این اهداف را تکمیل و غنی‌تر کند تا یک شراکت هدفمند و دوطرفه شکل گیرد.

چنین شراکت دوطرفه زمانی بهترین نتیجه را دارد که مراقبت از کودک مداوم، جامع، خانواده‌محور، هماهنگ، دلسوزانه و از نظر فرهنگی مؤثر باشد. این مدل زمانی موفق‌تر است که پزشک برای خانواده و کودک شناخته‌شده باشد و رابطه‌ای از اعتماد و مسئولیت متقابل وجود داشته باشد.

ویژگی‌های ائتلاف ایده‌آل پزشک–خانواده در مدل خانه پزشکی (Medical Home) خلاصه می‌شود. خانه پزشکی یک دیدگاه جامع است که در آن همه‌ی اعضای تیم سلامت با خانواده‌ها همکاری می‌کنند تا کودک بتواند به بیشترین ظرفیت خود دست یابد. این مدل به عنوان استاندارد مراقبت باکیفیت برای همه کودکان شناخته می‌شود.

این چشم‌انداز مراقبتی، سیستمی را تصویر می‌کند که در آن همکاری و هم‌افزایی جامعه تقویت می‌شود و پزشک می‌تواند هم عوامل تقویت‌کننده‌ی تاب‌آوری را ارتقا دهد و هم نسبت به عوامل خطر تکاملی پرس‌وجو نماید.

هدف از ویزیت‌های پایش سلامت کودک از دید آکادمی اطفال آمریکا، ارتقای رشد و تکامل بهینه‌ی کودکان است. از آنجا که پزشک اطفال به طور منظم و مداوم با نوزادان، نوپایان و خانواده‌ها در تماس است، در موقعیت بسیار مناسبی برای پایش رشد و رفتار کودک و حمایت از نتایج بهتر سلامت کودک قرار دارد.

با این حال، شواهد نشان می‌دهد که ویزیت‌های کودکان اغلب یک فرصت از دست‌رفته برای شناسایی مشکلات تکاملی و رفتاری و نیز آموزش پیشگیرانه به خانواده‌ها هستند. بنابراین، ویزیت‌های پایش سلامت باید بازطراحی شوند تا به این نیاز پاسخ دهند و به والدین و پزشک فرصت دهند تا درباره‌ی مسائل مهم رشد، رفتار و سلامت کودک گفت‌وگو کنند.

نکات کلیدی

اتحاد درمانی بر پایه‌ی اعتماد و احترام متقابل شکل می‌گیرد، اما با اهداف مشترک پزشک و خانواده آغاز می‌شود.
رویکرد هدف‌محور (Goals-based) نسبت به رویکرد مشکل‌محور (Problem-based) مؤثرتر است.
بهترین کیفیت مراقبت در چارچوب Medical Home ایجاد می‌شود (مداوم، جامع، خانواده‌محور، هماهنگ، دلسوزانه، فرهنگی مؤثر).
پزشک اطفال با تماس‌های مداوم، بهترین موقعیت برای پایش رشد، رفتار و تکامل کودک را دارد.
ویزیت‌های اطفال اغلب کمتر از ظرفیت واقعی برای شناسایی مشکلات تکاملی و آموزش پیشگیرانه استفاده می‌شوند.

جدول خلاصه

موضوع	توضیح	اهمیت بالینی
پایه اتحاد درمانی	اعتماد و احترام متقابل	ایجاد ارتباط مؤثر پزشک–خانواده
اولین گام	تعیین اهداف مشترک پزشک و خانواده در ویزیت	ایجاد انگیزه و همکاری بیشتر
رویکرد هدف‌محور	پرسش از اهداف خانواده («هدف شما از این ویزیت چیست؟»)	پیشگیری از نگاه صرفاً مشکل‌محور
ویژگی‌های مراقبت ایده‌آل (Medical Home)	مداوم، جامع، خانواده‌محور، هماهنگ، دلسوزانه، ازنظرفرهنگی مؤثر	استاندارد طلایی مراقبت از کودکان
نقش پزشک اطفال	پایش رشد، رفتار و سلامت کودک در ویزیت‌های منظم	فرصت طلایی برای مداخله زودهنگام
چالش موجود	ویزیت‌های کودکان اغلب کمتر از ظرفیت واقعی استفاده می‌شوند	نیاز به بازطراحی ویزیت‌ها برای تمرکز بر تکامل و رفتار

ثبت فرصت‌های از دست‌رفته: بهینه‌سازی ویزیت اطفال

ایجاد «محیط نگهدارنده» در بستر ویزیت کودکان

پزشک اطفال در خط مقدم مراقبت‌های سلامت، موقعیت منحصر‌به‌فردی دارد تا بتواند:

ظرافت‌های رابطه والد–کودک را مشاهده کند،
تکامل اولیه کودک را پایش نماید،
مشکلات را شناسایی کند،
و در صورت نیاز، حمایت، راهنمایی و مداخله به خانواده ارائه دهد.

این نوع پایش جامع سلامت (holistic health surveillance) زمانی بیشترین اثربخشی را دارد که والد احساس کند در جریان ویزیت شنیده، حمایت و درک می‌شود. برای رسیدن به این هدف، رعایت اصول کلی مصاحبه و ارزیابی، ضروری است تا فضایی فراهم شود که خانواده مطمئن باشند نگرانی‌هایشان مورد توجه و احترام قرار می‌گیرد.

ایجاد چنین فضا و رابطه‌ای شامل ساختن یک اتحاد درمانی (therapeutic alliance) هم با والدین و هم با کودک است؛ اتحاد درمانی‌ای که بر پایه حساسیت فرهنگی به مسائل رفتاری و تکاملی شکل می‌گیرد.

مفهوم «محیط نگهدارنده» (Holding Environment)

این اصطلاح نخستین‌بار توسط دونالد وینیکات (Donald Winnicott)، متخصص کودکان و روان‌کاو بریتانیایی، معرفی شد.

در دیدگاه وینیکات، محیط نگهدارنده، محیطی سرشار از حمایت جسمی و روانی است که در آن نوزاد احساس امنیت کرده و می‌تواند حس «خود» را پرورش دهد.
به‌طور مشابه، پزشک اطفال می‌تواند برای والدین چنین محیطی ایجاد کند؛ محیطی که در آن احساس امنیت، حمایت و اعتماد شکل می‌گیرد و امکان بررسی آزادانه‌تر مشکلات و نگرانی‌های والدین فراهم می‌شود.

محورها و زمینه‌های گفت‌وگو با والدین

با اتکا به اعتماد حاصل از این رابطه حمایتی، پزشک می‌تواند پرسش‌های مهم و شخصی را مطرح کند که به روشن شدن عوامل کلیدی در تحقق پتانسیل تکاملی کودک کمک می‌کنند.
این حوزه‌ها شامل:

وضعیت روانی و خلق والدین (افسردگی، اضطراب، استرس)
روابط خانوادگی و شبکه حمایتی
مسائل کاری و مالی
سلامت جسمی والدین
شرایط اجتماعی و حمایتی
نیازهای مراقبت از کودک
دسترسی به منابع بهداشتی و امنیت غذایی و مسکن
قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی سمی (آب و هوا، آلودگی‌ها، مشکلات مسکن)

این عوامل به‌طور مستقیم بر پویایی خانواده، سلامت و تکامل کودک تأثیرگذارند و باید بخشی جدایی‌ناپذیر از ارزیابی‌های بالینی باشند.

فرصت‌های شناسایی مشکلات

فرصت برای شناسایی مسائل از زمانی آغاز می‌شود که پزشک:

ابتدا درباره نکات مثبت در تعاملات کودک و خانواده سؤال می‌کند.
سپس نگرانی‌های والدین درباره تکامل یا رفتار کودک را بررسی می‌کند.

مصاحبه بالینی علاوه بر جمع‌آوری اطلاعات، ابزار ارزشمندی برای:

تقویت رابطه با والدین و کودک،
ارزیابی وضعیت عاطفی خانواده،
کشف نشانه‌های پریشانی یا مشکلات روان‌اجتماعی،
و در نهایت، تأثیرگذاری بر تغییر رفتار خانواده است.

مصاحبه موفق زمانی حاصل می‌شود که پزشک از رویکرد تکاملی و اصول تعامل و ارزیابی خانواده‌محور استفاده کند.

چارچوب SHARE برای گفت‌وگو با والدین در ویزیت کودکان

این مدل به پزشک کمک می‌کند تا در جریان معاینه و مصاحبه بالینی، هم نگرانی‌های والدین را شناسایی کند و هم راهنمایی پیشگیرانه و حمایتی ارائه دهد:

حرف	مفهوم	توضیح کاربردی در ویزیت
S – Set the tone	ایجاد فضای امن (Holding Environment)	فضایی آرام، حمایتگر و بدون قضاوت فراهم کنید تا والدین احساس امنیت و پذیرش کنند.
S – Support	حمایت از والد و کودک	اتحاد درمانی برقرار کنید؛ به هر دو نشان دهید که همراه آن‌ها هستید.
H – Hear	شنیدن نگرانی‌ها	با پرسش‌های هدایت‌شده، نگرانی والدین درباره رفتار و تکامل کودک و تأثیر آن بر خانواده را کشف کنید.
A – Address	پرداختن به عوامل خطر	عوامل خطر مؤثر بر تکامل و عملکرد خانواده (مانند مشکلات روانی والد، فشار اقتصادی، حمایت اجتماعی ضعیف) را بررسی کنید.
A – Allow	اجازه برای بازتاب فرهنگی	به والدین فرصت دهید درباره تأثیر سنت‌ها و فرهنگ خود بر انتظاراتشان از کودک صحبت کنند.
R – Reflect	بازتاب تجربه والد	تجربه والد از رفتار و تکامل کودک را بازگو و مرور کنید.
R – Reframe	بازسازی دیدگاه	رفتار کودک را در چارچوب سطح تکاملی‌اش تفسیر کنید و اهداف درمانی را دوباره مرور کنید.
E – Empower	توانمندسازی	با والدین برنامه عملی (Action Plan) تنظیم کنید تا بتوانند نگرانی‌های مطرح‌شده را پیگیری کنند.

هنر مصاحبه و مشاوره با کودک و خانواده

ایجاد فضا و حمایت از والدین و کودک در ویزیت اطفال: توسعه اتحاد درمانی

ایجاد یک فضای امن و باز برای به اشتراک گذاشتن جزئیاتی که بیشترین اهمیت را در تکامل کودک و عملکرد خانواده دارند، نیازمند توجه ویژه به ظرایف مواجهه اولیه با خانواده است. پرورش تکامل عاطفی کودکان باید با حمایت و تقویت والدین در نقش‌هایشان به عنوان مراقب آغاز شود. از آنجا که خانواده وسیله اصلی تکامل اولیه کودک است، خانواده در واقع بیمار اطفال محسوب می‌شود. این اتحاد می‌تواند با ایجاد زمان و فضایی برای والدین و کودکان آغاز شود تا احساس کنند می‌توانند نگرانی‌های خود را بیان کنند.

برخی اصول کلی درباره مصاحبه و مشاوره باید در نظر گرفته شوند:

ارتباط مؤثر نیازمند توجه کامل و بدون وقفه است.
حفظ حریم خصوصی موجب افزایش میزان اطلاعات ارائه‌شده در طول مصاحبه می‌شود و به ویژه در زمانی که مسائل حساس روانی-اجتماعی مطرح می‌شود اهمیت بیشتری دارد.
شفاف‌سازی درباره محرمانگی اطلاعات با والدین و بیمار پیش از ارزیابی بالینی و اختصاص زمان کافی برای پاسخ به نگرانی‌های خانواده، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

متخصص اصلی مراقبت‌های بهداشتی اطفال با چالش اضافه‌ای مواجه است: ایجاد اتحاد درمانی هم با والدین و هم با کودک. این امر زمانی آسان‌تر می‌شود که این اتحاد با کودک به شیوه‌ای حساس به مراحل تکاملی او شکل گیرد.

برای دریافت بهترین مشاوره و ویزیت تکاملی کودک در شیراز با دکتر کریم دلاوری، می‌توانید همین حالا اقدام کنید.

تکامل کودک در دوره‌های مختلف سنی و رویکرد مشاوره‌ای

نوزادی (0 تا 1 سال):
در دوره نوزادی، مهم‌ترین فرایند تکاملی، توسعه حس اعتماد به مراقب و محیط اطراف کودک است. نوزاد کاملاً به مراقب خود وابسته است تا حس امنیت و آرامش داشته باشد و به تنظیم و کنترل احساسات کمک شود.

در سال اول زندگی، «مصاحبه» یا دقیق‌تر، ارزیابی کودک باید در حضور مراقب انجام شود و ترجیحاً کودک در آغوش مراقب باشد. صدای ملایم و رفتار آرام با نوزاد از ابزارهای مهم ایجاد حس اعتماد و راحتی نوزاد با متخصص اطفال است. توضیح دادن مراحل و آنچه در طول ویزیت اتفاق می‌افتد، می‌تواند هم نوزاد و هم مراقب را راحت‌تر کند و به والدینی که کمتر حرف می‌زنند، کمک کند تا با کودک درباره جهان و تجربه‌هایش صحبت کنند. اتحاد درمانی می‌تواند زمانی شکل گیرد که نگرانی‌های والدین مطرح و در طول ارزیابی به کودک منتقل شود، به عنوان مثال: «مامان می‌پرسد چرا شب‌ها اینقدر بی‌تابی؟ آیا چیزی در گوش یا شکمت اذیتت می‌کند؟»

کودکی نوپا (1 تا 3 سال):
ویژگی اصلی این دوره، تمایل به استقلال، هراس از غریبه‌ها، جدایی و شکل‌گیری هویت فردی است. در ویزیت‌های بهداشتی، نوپا ممکن است بخواهد کنترل بیشتری داشته باشد و در روند ویزیت فعال باشد.

تا پایان سال اول، نوزاد چارچوبی از وابستگی به مراقب اصلی بر اساس تجربه‌های اولیه خود ایجاد کرده است. در این رابطه، مراقب به عنوان پایگاه امن برای کاوش محیط جدید و پناهگاه امن برای بازگشت در مواقع ناراحتی عمل می‌کند.

برای ایجاد ارتباط با نوپا، می‌توان:

اجازه و تشویق به کاوش محیط
حساس بودن نسبت به نیاز نوپا به تقویت عاطفی از سوی مراقب
احترام به تمایل او به استقلال و کنترل

به عنوان مثال: «اول قلبت را گوش می‌کنم، بعد تو می‌توانی گوش کنی.»

دوره پیش‌دبستانی (3 تا 6 سال):
کودکان پیش‌دبستانی در مرحله تفکر پیش‌عملیاتی پیاژه قرار دارند. این مرحله با تفکر خودمحور و جادویی مشخص می‌شود. کودک پیش‌دبستانی ظرفیت‌های کلامی و شناختی بیشتری نسبت به نوزاد و نوپا دارد، اما جهان را اغلب به صورت مستقیم و خودمحور می‌بیند.

کودک ممکن است بیماری را مجازات برای رفتارهای خاص بداند (مثلاً: «شکمم درد می‌کند چون دیشب سبزی نخوردم») یا آن را نتیجه جادو یا طلسم بپندارد. برای جلب همکاری کودک، مفید است که به او اطمینان داده شود که بیماری گناه او نیست و نتیجه رفتار بدش نیست.

متخصص اطفال می‌تواند با پرسش درباره درک کودک از دلیل بیماری و مشارکت دادن او در یافتن راه حل، رابطه خوبی ایجاد کند. مثال: «به نظرت چه کار کنیم تا حالت بهتر شود؟ شاید بتوانیم یک ‘داروی مخصوص’ بدهیم تا درد گوشت را کم کند.»

برای دریافت بهترین مشاوره و ویزیت تکاملی کودک در شیراز با دکتر کریم دلاوری و همراهی در مسیر رشد و تکامل فرزندتان، می‌توانید همین حالا وقت ملاقات رزرو کنید.

تکامل کودک در دوره مدرسه و نوجوانی و رویکرد مشاوره‌ای

کودک در سن مدرسه (7 تا 12 سال):
در این دوره، کودک تکامل گفتاری و شناختی قابل توجهی دارد. تفکر او منطقی‌تر، سازمان‌یافته‌تر و عینی‌تر شده و بهتر می‌تواند علت و معلول را درک کند.

برای ایجاد ارتباط با کودک مدرسه‌ای، می‌توان درباره مدرسه، سرگرمی‌ها و دوستانش سوال کرد. کودک این سن می‌تواند فعالانه در مصاحبه بالینی مشارکت داشته باشد و به طور مستقیم درباره احساسات، نگرانی‌ها و اهداف خود از ویزیت پرسش شود.

کودک در سن مدرسه می‌تواند مسئولیت بیشتری در روند درمان بپذیرد، به عنوان مثال:
«حالا که بچه بزرگی شدی، باید به مامان کمک کنی یادش باشد که داروهایت را هر روز تا آخر مصرف کنی.»

نوجوانی (13 تا 21 سال):
نوجوانی مرحله‌ای حیاتی در تکامل است که در آن رفتارهای بهداشتی بلندمدت شکل می‌گیرد. نوجوان در حال کسب استقلال از والدین است.

برای احترام به این استقلال در ویزیت اطفال، بهتر است زمانی هم با والدین و نوجوان به صورت مشترک و هم به نوجوان به تنهایی اختصاص داده شود. مسائل مربوط به محرمانگی و محدودیت‌های آن باید پیش از خروج والدین از اتاق مطرح و توضیح داده شود.

ایجاد اتحاد درمانی با نوجوان و والدین می‌تواند زمانی موفق باشد که اهداف درمانی مشترک در طول ویزیت مشخص شود و هر دو، نوجوان و والدین، متعهد به رسیدن به تغییر مطلوب از طریق همکاری با یکدیگر باشند.

ایجاد اتحاد درمانی مؤثر با خانواده:
بهترین اتحاد درمانی بین متخصص اطفال، مراقب و کودک زمانی حاصل می‌شود که شراکت واقعی بین والدین و تیم درمانی برقرار گردد. این رویکرد خانواده‌محور بر این فرضیات استوار است:

والدین بهترین شناخت را از کودک خود دارند و خواهان بهترین‌ها برای او هستند.
هر خانواده منحصر به فرد است و ویژگی‌های خاص خود را دارد.
رفاه کودک تحت تأثیر استرس و نحوه مقابله سایر اعضای خانواده قرار می‌گیرد.

ویزیت اطفال باید به گونه‌ای برنامه‌ریزی شود که خواسته‌های والدین برای سلامت و رفاه کودک شنیده و مورد توجه قرار گیرد و والدین بتوانند آزادانه مسائل و نگرانی‌هایی که به رابطه با کودک فشار وارد می‌کند را با متخصص اطفال در میان بگذارند. این امر می‌تواند با استفاده دقیق از سوالات هدایت‌شده و باز به خوبی تسهیل شود.